Z szufladki

Okazuje się, że w naszym społeczeństwie nie da się być nijakim, bo staje się nikim. Okazuje się, że trzeba być jakimś, to wręcz patriotyczny obowiązek spełniać jakieś kryteria, wpisywać się w charakterystykę i chować w którejś szufladce. I tak powoli nasze społeczeństwo wygląda jak katalog w bibliotece narodowej. Pod C: celebryci, cycate i czytelnicy, pod B: blogerzy, barista i blachara, a pod M: mizogin, matoł - rozległa kategoria... I tak dalej.

Okazuje się, że nawet jak się bardzo starasz być indywiduum, być po prostu sobą, to prędzej czy później przypiszą cię do jakiejś, co najmniej jednej grupy społecznej nazwanej i scharakteryzowanej, oznaczonej i umieszczonej w odpowiednim miejscu w katalogu życia i społeczeństwa. Tak jest bezpieczniej. Tak trzeba, żeby zachować porządek. Nieład jest niewskazany. 

I co? I jajco, bo nawet, gdy coś osiągniesz, co jest dla ciebie ważne i wyjątkowe społeczeństwo nie pozwoli ci na jednostkową radość: "przed tobą było stu takich!" Być pierwszym w czymś, to nowe wyzwanie stawiane przed ludzkością. A my, póki co, znudzeni powtarzamy: to już było, to wszystko już było...

Niewielki mamy wybór. Takie czasy. Albo jesteś w tym, albo nie ma cię wcale. Nie chwalisz się domem, samochodem, dzieckiem na fejsie? Nie istniejesz człowieku! "Nie bawisz się? Nie żyjesz!"

Ja się staram trochę wypisać z tego schematu. Dlaczego mam być jakaś, skoro ja to ja. I to już mnie określa, że jestem "jakaś". Nie jest łatwo, ale nie będę się spinać i zaklinać świata, bo mam spełnić wymagania, oczekiwania, kryteria... Mam prawo do siebie, do swoich wad i do szczęścia w życiu, którym obecnie żyję. Pewnie, że byłoby łatwiej mieć więcej kasy, fajniej mieć wymarzona pracę, ale skoro i tak nie można mieć wszystkiego, to ja z radością pozostaję przy tym, co mam. A co będzie dalej? To przecież i tak zależy tylko ode mnie...