Dziecięce odruchy

Tak przy okazji dnia dziecka powiem rzecz najoczywistszą na świecie, że w każdym z nas drzemie dzieciak. Tak w środku, gdzieś schowany pod codziennymi sprawami, "dorosłymi" emocjami i tym wszystkim, co zaprząta nam głowę na co dzień. Okazuje się, że to współegzystowanie z dzieciakiem nie jest wcale takie proste, bo jedni się na to godzą, nie wstydzą się, przyznają się do beztroskich, radosnych odruchów, a inni stanowczo temu przeczą i ich wewnętrzny dzieciak jest uśpiony, pochrapuje w głębokim, słodkim śnie. Są też tacy, którzy szare dzieciństwo, może trochę biedne, może odrobinę niespełnione rekompensują sobie w dorosłości biegając w koszulkach z nadrukiem Hello Kitty, bawią się gadżetami i wcale nie chodzi o to, że są niedojrzali mentalnie. Oni po prostu nie chcą być poważni, nie chcą tak do końca dorosnąć. Kidulci zdają sobie sprawę z tego, jakie konsekwencje niesie za sobą przyznanie się do dorosłości. Dlatego oni wolą świadomie pozostać w tej grupie młodych. Nie chcą podejmować radykalnych decyzji. Chcą żyć na luzie i cieszyć się daną chwilą, a ciasne kołnierzyki zakładają tylko do pracy w dużych (modnych) korporacjach.

Ale ja uważam, że wewnętrzny dzieciak jest najcudowniejszą rzeczą jaka nam została w tych chorych czasach. Osobiście u siebie i moich najbliższych lubię tego dzieciaka. Lubię zdmuchiwać dmuchawce, cieszę się na festynach i lubię kolorowe baloniki. Wata cukrowa przyprawia mnie o rogala na ustach i uwielbiam huśtawki. Po deszczu skaczę po kałużach i robię balony z gumy do żucia. Mam do spania zwykły t-shirt z misiem i z upodobaniem oglądam filmy animowane. Na co dzień Jestem gospodynią domową, pracownikiem biurowym, żoną i trzydziestoletnią odpowiedzialną kobietą. Ale po godzinach chichoczę puszczając bańki mydlane i wcale się tego nie wstydzę.

No i z okazji tego święta wszystkich dzieci na świecie życzę sobie i każdemu z osobna wszystkiego najlepszego – bujnej wyobraźni, dużo powodów do śmiechu i samych pozytywnych myśli.

Pozdrawiam